Over de grens: ‘Ik was de enige op het schip die niet besmet was’
- 25 juli 2022
- V&VN magazine
- V&VN Algemeen
Sommige mensen moeten wel, anderen kiezen ervoor: de grens over. Wat komt daarbij kijken? Vier collega's delen hun ervaringen. Dit keer: Ruby Pronk (27). Ze vaart als militair verpleegkundige bij de marine heel de wereld over. “Laatst is mijn zus bevallen, toen baalde ik wel dat ik er niet was.”
“Ik werk in de flexpoule van de marine als militair verpleegkundige, waardoor ik superafwisselend werk heb. Dat maakt mijn baan heel leuk. De ene keer ga ik aan boord van een marineschip, de andere keer moet ik mee met een vrachtschip om de beveiliging te verzorgen, onder meer vanwege piraterij.
Op zee verpleegkundige zijn is echt heel anders in het ziekenhuis. Ik werk in principe alleen met gezonde mensen en ben zorgverlener voor mijn collega’s. Dan gaat het meestal om kleine dingen als rug- of schouderklachten, of het behandelen van kleine wonden. Daarin heb ik wel moeten leren mijn grenzen aan te geven. Als een collega tijdens het eten over buikpijn begint, dan vraag ik diegene om later bij me op consult te komen. Tijdens het eten ben ik je collega, daarna je zorgverlener. Die rollen moeten niet in elkaar overlopen.”
Vietnamese kapitein
“In het begin van de crisis waren we als beveiligers op een kapot schip dat van Egypte naar Oman werd versleept. Onderweg bleek dat een van onze bemanningsleden corona had. Na een tijdje was ik de enige van de elf mensen op het schip die niet besmet was. Steeds moesten mensen in isolatie en wij bleven voor anker liggen. Op het moment dat niemand meer besmettelijk was, wilde onze Vietnamese kapitein dat niet van me aannemen. Door het cultuurverschil kon ik hem niet overtuigen.
We zouden tweeënhalve week onderweg zijn, maar dat werden er zes. Uiteindelijk kwam de marine ons met een klein vliegtuigje ophalen, maar tot het moment dat we dat hoorden, was het wel heel gek dat we niet wisten wanneer we weer thuis zouden zijn. Je kunt daar wel enorm over inzitten, maar op zo’n moment moet je je daaraan overgeven. Je kunt toch niks doen.”
We zouden tweeënhalve week onderweg zijn, maar dat werden er zes.
“Dat ik soms weken van huis ben, is oké. Daar kies je voor, als je dit beroep wil uitoefenen. Laatst is mijn zus bevallen, toen baalde ik wel dat ik er niet was. Ik wilde iets ‘anders’ dan werken in het ziekenhuis en dat ben ik gaan doen.”
Bron: V&VN Magazine 2-2022 | Tekst: Jorieke van Noorloos | Foto: Erik Buis
Samen maken we de zorg beter. Word lid!
Wij zijn de verpleegkundigen, verzorgenden IG en verpleegkundig specialisten van Nederland. Verenigd in V&VN zetten we ons in voor (kennis)ontwikkeling en het versterken en positioneren van onze beroepen. Wil jij zeggenschap over jouw vak? Sluit je dan bij V&VN aan! Met ruim 100.000 leden vormen we één krachtige stem. Van de werkvloer tot in politiek Den Haag.
